English below
Kevin twijfelde. ”Zou het iets voor Dave zijn?”. Het leek hem superleuk om weer met zijn oude maat te spelen, en Dave zou het zeker kunnen. De band was al twee maanden op zoek naar een nieuwe violist., maar die bleken dun gezaaid. En bij de laatste repetitie had Isaac, die toch een beetje de bandleider was, gevraagd of iedereen nog eens in zijn of haar netwerk wilde duiken om te kijken of zij nog een goede violist kenden, die ze konden benaderen. Kevin moest direct aan Dave denken. Maar wat zou Dave van de band zelf vinden. Dave was een goede muzikant en door de schaarste aan violisten kon hij overal wel aanhaken, waar hij zou willen. Misschien zou hij aanvankelijk enthousiast zijn over de samenwerking met Kevin en over de muziek en de ambities, maar daarna zou hij ook uitvinden dat het niveau niet aan de opstartfase maar aan de mindset ligt en dat de ambities vooral wilde dromen zijn, waar niemand zijn best voor deed. Wat als hij net zo snel weg zou zijn, als hij gekomen was? Hoe zou hij daarna tegen Kevin aan kijken, dat die ondanks dat bij zo’n band bleef spelen? Of wat nou, als hij zou komen, maar er zou daardoor niets veranderen? Kevin overwoog of hij dan zelf nog wel zin had om te blijven. Als hij weg zou gaan, nadat hij Dave had binnengehaald, zou Dave hem dat mogelijk ook niet in dank afnemen.
“Een Idee zonder plan is een droom…”, zei Suze tegen de bandleden. “…en een idee met een plan is een ambitie”. De bandleden knikten instemmend, maar Suze was niet overtuigd dat het al was geland. Mensen hebben de gewoonte het hartgrondig met wijze raad eens te zijn, zonder in te zien, dat deze over hun zelf gaat. Isaac had Suze gevraagd hun band eens drie maanden te coachen, om de band weer uit de huidige dip te halen. De band was goed van start gegaan, maar bleef een beetje hangen in het repeteren om het repeteren. Hij hoopte dat een Suze als bandcoach de bandleden weer een beetje kon enthousiasmeren en duidelijk kon maken dat succes niet vanzelf komt. Anne zong prachtig, maar was verder weinig geïnspireerd. Nico de drummer, vond het allemaal supergezellig, maar maakte deed zijn huiswerk niet en maakte daarvoor toch best nog veel fouten. “Foutjes horen erbij” riep hij dan, “De Rolling Stones maken al 60 jaar fouten en zijn toch heel succesvol” Isaac vond dat maar een rare redenatie. En Kevin was aanvankelijk super enthousiast, maar die was er tegenwoordig ook niet helemaal meer met zijn hoofd bij. Het zou jammer zijn om hem te verliezen, omdat anderen er een potje van maakten. Kevin is een aardige kerel en een goede solist. Vind maar weer zo iemand.
“Wat zijn jouw ideeën om de band verder te helpen” vroeg Suze aan Kevin? Kevin voelde zich heel ongemakkelijk. Hij had honderd ideeën, maar had die al zo vaak geopperd. Er was altijd wel iemand, die dacht dat het niet haalbaar of te duur was, of die er dan eenvoudig andere wilde ideeën overheen riep, waarna er uiteindelijk niets gebeurde. Hij hoopte dat Isaac door de bandcoach aangesproken zou worden op zijn verantwoordelijkheden als bandleider om orde te houden en beslissingen te nemen. Maar hij durfde het niet te zeggen. Eerst maar eens zien waar andere bandleden mee zou komen en wat Suze zou bereiken. Hij stamelde verlegen iets over regelmatiger repeteren en vroeg zich daarna af, waarom hij nou net dat noemde. Ze repeteerden al twee jaar en kwamen niet verder. Aan het repeteren zou het niet moeten liggen. Suze luisterde aandachtig en richtte zich vervolgens tot Nico. Kevin baalde ervan dat hij dit moment niet beter benut had. Misschien had het ook allemaal geen zin meer. Toch wilde hij ook niet nu opgeven. Want wat als Suze de band wel in beweging zou krijgen en het weer leuk werd. Je wil toch niet opgeven en dan meteen daarna de band succesvol zien worden. Even doorbijten dan nog maar.
Doubts
Kevin hesitated. “Would it be something for Dave?” He thought it would be super fun to play with his old buddy again, and Dave could definitely do it. The band had been looking for a new violinist for two months, but these turned out to be thin on the ground. And at the last rehearsal, Isaac, who was kind of the bandleader, had asked if everyone wanted to look into their networks, to see if they knew of another good violinist they could approach. Kevin immediately had to think of Dave. But what would Dave think of the band itself. Dave was a good musician and with the scarcity of violinists, he could hook up anywhere he would like. Maybe at first he would be excited about working with Kevin and about the music and the ambitions, but then he would also find out, that the current level was not just down to the startup stage, but also because of the mindset, and that the ambitions were mostly wild dreams, that no one was doing their best for to achieve. What if he left as quickly as he had come? How would he look at Kevin afterwards, that despite that, he continued to play in such a band? Or what if he came, but nothing would change as a result? Kevin considered whether he would feel like staying then himself. If he left, after bringing Dave in, Dave might not thank him for it either.
“An Idea without a plan is a dream…,” Suze told the band members. “…and an idea with a plan is an ambition.” The band members nodded in agreement, but Suze was not convinced it had already landed. People have a habit of heartily agreeing with good advice, without recognizing that it is about themselves. Isaac had asked Suze to coach their band for three months, to get the band back out of its current slump. The band had started off good, but was now a bit stuck in rehearsing for the sake of rehearsing. He hoped that having Suze as a band coach could get the band members excited again and make it clear that success does not come naturally. Anne sang beautifully, but was otherwise uninspired. Nico the drummer, thought it was all super fun, but didn’t do his homework and made quite a few mistakes for that. “Mistakes are part of the game” he then cried, “The Rolling Stones have been making mistakes for 60 years and still are very successful”. Isaac thought that was just a weird reasoning. And Kevin was super enthusiastic at first, but he wasn’t quite there these days either. It would be a shame to lose him because the others made a mess of it. Kevin is a nice guy and a good soloist. It would be very hard to find someone like that again.
“What are your ideas for moving the band forward?” Suze asked to Kevin? Kevin felt very uncomfortable. He had a hundred ideas, but had suggested them so many times. There was always someone, who thought it was not doable or too expensive, or somenone would shout out other wild ideas right over it, after which nothing happened in the end. He hoped Isaac would be challenged by the band coach on his responsibilities as band leader to keep order and make decisions. But he dared not say. Ltes just first see what the other band members would come up with and what Suze would accomplish. He stuttered something about rehearsing more regularly and then wondered, why exactly he had to mention that. They had been rehearsing for two years and were not getting anywhere. The problem shouldn’t be the rehearsing. Suze listened attentively and then turned to Nico. Kevin regretted not having made better use of this moment. Maybe it all didn’t make sense anymore anyway. Still, he didn’t want to give up now either. After all, what if Suze did get the band moving and it became fun again. You don’t want to give up and then immediately see the band become successful right after. He would just hang in there a little bit longer.
