Veel bezongen en eindelijk was hij er aangekomen: zijn eigen crossroads. “Moet ik gewoon doorgaan op deze weg, of kan ik beter afslaan?” Simon dacht hierover na. Zou het niet beter zijn radicaal te stoppen met zijn energieverslindende clubjes, en een afslag te nemen naar een geheel nieuwe route, zelfs als je niet wist waar de weg heen zou voeren? Hopelijk naar een nieuwe uitdaging, zo een waar je hart sneller van gaat kloppen, samen met mensen die er ook zin in hebben. Maar wat dan, als de nieuwe weg niets nieuws brengt? En daarvoor heb je dan je eigenlijke route verlaten. Aan de andere kant; gedemotiveerd blijven doorhobbelen is ook waardeloos. Dan ben je eigenlijk zo’n quiet quitter; iemand die geen enkele binding meer heeft met het werk en de organisatie en alleen nog het absolute minimum doet, om er comfortabel en onopvallend in te kunnen blijven hangen. Dat is toch ook verschrikkelijk?
Simon dacht aan de crossroad songs die hij kende. Het dilemma, dat mensen onvermijdelijk tegenkomen, in relaties, werk, clubs, verenigingen, levensdoelen, eigenlijk overal. Iedereen komt ergens op hun eigen kruispunt te staan. Toch bijzonder: Mensen hebben al eeuwenlang ervaring met dilemma’s, en toch staat iedereen er op dit kruispunt alleen voor. Natuurlijk, hulp genoeg; maar de bezongen duivel op de crossroads zijn meestal de stuurlui aan wal. Er zijn genoeg goeroes, influencers en coaches, die jou kunnen vertellen, “dat je het gewoon moet doen”, wat het ook is. Maar hoe integer en belangeloos zijn deze experts eigenlijk en hoe goed kennen ze jou? Alle adviezen ten spijt, sta je er op de crossroads alleen voor. Iedere voorbijganger is op zoek naar zijn of haar eigen droom, en er zijn weinig mensen die zich afvragen, wat anderen eigenlijk willen en wat zij daaraan zouden kunnen bijdragen.
Simon herkende dit ook in zijn eigen wereld. Bandleiders met een sterke ambitie, die er echter wel erg automatisch vanuit gingen, dat iedereen hen ntuurlijk belangeloos zou willen helpen om hun plan te bereiken. Bandleden die met elkaar concurreerden om het succes aan zichzelf toe te wijzen. Bandcoaches, die vooral geld verdienden aan de twijfel van hun coachees, en af en toe kwamen er ook een goudzoeker binnen; muzikanten die enkel komen kijken of er goed betaalde optredens in het verschiet liggen, zonder dat ze er zelf iets in hoeven te investeren. Wanneer dit niet snel genoeg in beeld komt, zijn ze ook zo weer weg. Heel veel muzikanten spelen voor de gezelligheid en niet om per definitie iets met de muziek te bereiken. Daar is op zich ook helemaal niets mis mee, muziek maken is ook gewoon erg leuk en jkan juist verbindend zijn. Echter het verschil in ambitie wordt vaak niet eerlijk naar buiten gebracht. Daar zijn hobbyisten, toch ook net te veel goudzoeker voor.
Daarentegen zijn muzikanten die zich professioneel wanen vaak juist veel te fanatiek, en laten daarbij weinig ruimte voor individuele ambities, zeker van een nieuw iemand in de gelederen. Simon dacht eraan hoe een nieuw bandlid vaak in een band werd ontvangen met een repertoire-lijst en een deadline en verder weinig persoonlijke aandacht. De nieuwe muzikant moet vooral zo snel mogelijk de vertrokken voorganger imiteren, die al decennia bij deze band was ingesleten. “Zou dat in het bedrijfsleven ook zo gaan?” dacht Simon. “Hier is je bureau, daar staat het koffieapparaat, gewoon doen wat de vorige specialist ook deed, en succes!” Hij moest lachen bij het idee. “In de vorige eeuw ging het waarschijnlijk echt nog zo”, dacht hij. De voorliefde van veel muzikanten voor nostalgie, voerde misschien ook wel tot wat ouderwetse opvattingen over onboarden.
In stilte stond Simon op de splitsing. Welk weg voerde naar de afgrond en welke naar het succes? En als je het toch niet wist, dan hadden de “experts’ misschien toch gelijk; “kies er een en doe het gewoon!”. Blijven hangen op deze plek was geen optie. Niets geeft zoveel onrust, als een nog niet genomen besluit. Simon wist dat hij moest kiezen. “Geduld is een schone zaak” versus “het heeft geen zin om aan een dood paard te blijven trekken”. Ging hij verder op de demotiverende maar bekende weg, in de hoop dat deze verderop weer beter begaanbaar zou zijn, of sloeg hij af en nam hij een kans op nieuwe mogelijkheden, waarbij het reisdoel even onbekend bleef. Hij ademde diep in, en tikte het nummer in zijn hoofd af: 1,2,3,4… go!
